کاوش در ناخودآگاه از طریق کلمات و تصاویر
درباره روانکاوی
روانکاوی، که توسط زیگموند فروید بنیانگذاری شد، روشی منحصربهفرد برای درمان رنجهای روانی است و چارچوبی عمیق برای درک انسان و جهان پیرامون او ارائه میدهد. این رویکرد در حوزههایی چون مطالعات فرهنگی، ادبیات، سینما، نظریهٔ هنر کاربرد یافته و نفوذ خود را به فلسفه، پزشکی و علوم اعصاب نیز گسترش داده است. روانکاوان از جمله متخصصان بالینی با بالاترین سطح آموزش و صلاحیت هستند و در گفتدرمانی برای افرادی که به دنبال حمایت روانشناختیاند تخصص دارند. با پیشینهای غنی و سنتی ریشهدار، روانکاوی هم در ایران و هم در سطح جهانی سهم چشمگیری در پیشرفتهای علمی و فرهنگی داشته است.

ناخودآگاه
در مرکز روانکاوی، مفهوم ناخودآگاه قرار دارد. فروید نخستین کسی بود که این ایده را مطرح و توسعه داد که مشکلات روانیای که در بیمارانش مشاهده میکرد، ناشی از تجربیات فراموششده یا سرکوبشدهای از گذشته آنهاست. این تجربیات که از آگاهی هوشیارشان پنهان بودند، تأثیر عمیقی بر سلامت روانی آنها داشتند. از طریق فرآیند درمانیای که فروید پایهگذاری کرد، بیمار راهنمایی میشد تا این خاطرات سرکوبشده را به سطح آگاهی بیاورد، هم از نظر فکری و هم احساسی با آنها مواجه شود و با انجام این کار، بار عاطفی مرتبط با آنها را آزاد کند. این فرآیند به فرد اجازه میداد تا علل روانی زمینهای علائم خود را کاهش دهد. در واقع، ناخودآگاه نیروی محرکه شکلگیری علائم روانی است.
